Γράφει ο Δ.Ι.Ασπροπούλης

Ναι, ήταν η πιο βαρετή τελετή έναρξης Ολυμπιακών Αγώνων ever... Και το λέω εγώ, που είμαι φανατικός με τέτοιου είδους θεάματα, που ξενυχτώ για τα Όσκαρ, που σκοτώνομαι ξημερώματα για να δω τα Bafta, που συνεχίζω να βλέπω Γιουροβίζιον παρά το ότι εδώ και χρόνια δεν είναι διαγωνισμός τραγουδιού (με μια μικρή διακοπή όταν κέρδισαν οι Ιταλοί Μάνερσκιν) και που έχω δει ΟΛΕΣ τις τελετές, από το Μόντρεαλ κι έπειτα σε... απευθείας μετάδοση.
Ένα θέαμα «λίθοι, πλίνθοι, ξύλα τε και κέραμοι ατάκτως ερριμμένα».  Χωρίς αρχή, μέση και τέλος, με μοναδική συνδετική ουσία τον Σηκουάνα -που, όπως αποδείχτηκε, δεν έφτανε.
Είχε, βέβαια, μοναδικές πινελιές. Η έναρξη της τελετής, με τον τον Τζαμέλ Ντεμπούζ που μπήκε με τη δάδα κατά λάθος στο στάδιο και τον Ζινεντίν Ζιντάν να του λέει πως έκανε λάθος και τον πρώτο να παραδίδει τη δάδα στον Ζιντάν για να .... τρέξει να προλάβει φωνάζοντάς του με σπαστά γαλλικά «Τρέξε Ζιζού Τρέξε», όπως είχε γίνει στην ταινία Αστερίξ και Κλεοπάτρα με τον ίδιο πρωταγωνιστή έδειχνε πως κάτι καλό θα ακολουθούσε. Χρειάστηκε να φθάσουμε στη στιγμή που ο κουκουλοφόρος λαμπαδηδρόμος μπαίνει στο Λούβρο και περνάει μπροστά από τα ελληνικά αγάλματα και τη Νίκη της Σαμοθράκης, για να καταλήξει σε μία αίθουσα με αναγεννησιακούς πίνακες όπου όλα τα πρόσωπα έλειπαν γιατί είχαν πάει στα παράθυρα να δουν τους αθλητές να περνούν από τον Σηκουάνα, για να δούμε κάτι εμπνευσμένο.
Από εκεί κι έπειτα χρειαζόταν καλή θέληση για να βρεις κάτι καλό. Η στιγμή της ανάκρουσης του Γαλλικού Εθνικού Ύμνου ήταν μία από αυτές. Οι θρύλοι των αθλημάτων που παρέλαβαν τη φλόγα από τον Ζιντάν μια ακόμη. Ο 100χρονος Ολυμπιονίκης που παρέδωσε στους τελευταίους δρομείς ήταν, ναι, συγκινητική στιγμή. Τα υπόλοιπα όμως; Το καν καν του Μουλέν Ρουζ; Σαφώς μια παριζιάνικη πινελιά, χωρίς κάτι το ιδιαίτερο. Αξιοπρεπής η παρουσία της Γκάγκα και της Γιακαμούρα, πολύ καλή η Σελίν Ντιόν, ευτελές το εύρημα με το πιάνο που καίγεται στο Ιμάτζιν του Λένον... Όλα αυτά, όμως, ήταν ασύνδετα.

Απουσία ελληνικής νότας: Λάθος ή κομπλεξισμός;

Αυτό, δε, που έκανε αλγεινή εντύπωση -τουλάχιστον στο ελληνικό κοινό και σε μένα προσωπικά- ήταν η παντελής απουσία του ελληνικού χρώματος. Πέρα από το ότι η ελληνική αποστολή μπήκε στο πρώτο καραβάκι και... βράχηκε για περισσότερο χρόνο, ουδέν άλλο... Μάλιστα, στην τελική φάση, όταν οι εθελοντές έπαιρναν τις σημαίες από τους αθλητές, η ελληνική σημαία βρέθηκε... τελευταία!
Περίμενα να δω ένα μικρό απόσπασμα από την καλύτερη ever τελετή έναρξης, αυτήν της Αθήνας του 2004, όμως οι Γάλλοι μας πέρασαν από το Σίδνεϊ στο... Πεκίνο! Περίμενα να ακούσω, ως είθισται, τον Ελληνικό Εθνικό Υμνο, αλλά μάταια. Πάλι καλά που δεν μετέφρασαν, στα γαλλικά, τον ύμνο των Ολυμπιακών Αγώνων! Πλάνο από την ελληνική αποστολή... ένα (τα υπόλοιπα τα έδινε, με τη δική της κάμερα, η ΕΡΤ)...
Ακόμη και το περίφημο «τραπέζι» που στήθηκε μετά την (πράγματι αδιάφορη) επίδειξη μόδας, παρέπεμπε στην ελληνική τελετή έναρξης για να την λοιδορήσει. Το μήνυμα ανεκτικότητας, αδελφότητας, φιλίας και παραδοχής της διαφορετικότητας που -υποτίθεται ότι- ήθελε να περάσει, χάθηκε κάπου στον δαιδαλώδη εγκέφαλο του σκηνοθέτη της τελετής...
Δε θα σχολιάσω το μηχανικό άλογο που παρέπεμπε στα άλογα των Νάζγκουλ του Τόλκιν από τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών. Ατυχές...
Τέλος, ο... μαραθώνιος της αφής της Ολυμπιακής Φλόγας στον τελικό βωμό ήταν αυτό που ανάγκασε τους περισσότερους να αλλάξουν κανάλι...
Για τους περιγραφείς της ΕΡΤ, τι να πει κανείς... Μιλούσαν όταν δεν έπρεπε (πάνω στη μουσική) έλεγαν παντελώς αδιάφορα πράγματα και παρέλειψαν σπουδαίους καλεσμένους, από αθλητές ως καλλιτέχνες... Όποιος μπορούσε να δει την τελετή με διεθνή ήχο (χωρίς σχολιασμό) ήταν πιο τυχερός -αν δεν αυτοκτόνησε καταπίνοντας μια Ολυμπιακή Δάδα).
Άντε, την επόμενη φορά, καλύτερα...