Γράφει ο «Σύντομος»

Καβγάς προέκυψε αίφνης στο δημοτικό συμβούλιο Θεσσαλονίκης. Αφορμή ο ποδηλατόδρομος της λεωφόρου Νίκης. Ο Σπύρος Πέγκας κατηγόρησε τη διοίκηση Αγγελούδη ότι «άλλον έδειξε άλλον έμπηξε» όσον αφορά την πολιτική της για τη βιώσιμη κινητικότητα. Η διοίκηση Αγγελούδη απάντησε στους ίδιους οξείς τόνους ότι ο κ. Πέγκας είναι «καθ’ έξιν υποκριτή» που «αναζητά διαρκώς τρόπους να επιβεβαιώνει την παρουσία του με λεκτικά πυροτεχνήματα».

Άσχετα αν όξυναν το λόγο τους, και οι δύο πλευρές έχουν δίκιο. Είναι αλήθεια ότι η διοίκηση Αγγελούδη μετατοπίζεται ελαφρώς από τις προεκλογικές της θέσεις (η περίπτωση του εκθεσιακού πάρκου είναι χαρακτηριστική). Είναι, επίσης, αλήθεια ότι στην περίπτωση του ποδηλατόδρομου δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά. Υπάρχει απόφαση της Αποκεντρωμένης Διοίκησης που βάζει... μπάρες στον ποδηλατόδρομο αυτό.

Πολύπαθος ο ποδηλατόδρομος. Θέμα δεν θα υπήρχε αν μια... αρχαία μελέτη του υπουργείου ΠΕΧΩΔΕ (το θυμάστε;) επί υπουργίας Βούγια, που αναβαθμίστηκε από τον τότε αναπληρωτή ΥΠΕΚΑ Σταύρο Καλαφάτη (που το ενέταξε και στο πρόγραμμά του όταν διεκδικούσε το... 2014 το δήμο Θεσσαλονίκης), που εγκρίθηκε από το δημοτικό συμβούλιο του Μπουτάρη, επικαιροποιήθηκε από το δημοτικό συμβούλιο του Ζέρβα και προέβλεπε την επέκταση της παλιάς παραλίας με ένα ξύλινο ντεκ, δεν είχε μείνει στα χαρτιά, αλλά είχε υλοποιηθεί. Οι πεζοί στο ντεκ, οι ποδηλάτες στο πλακόστρωτο και τα αυτοκίνητα στην άσφαλτο... Απλά πράγματα.

Παρόλα αυτά, υπάρχει η εξής απορία: Στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες οι ποδηλατόδρομοι διαχωρίζονται με μια... γραμμή στην άσφαλτο. Ούτε κορίνες, ούτε επιπλέον πεζοδρόμια, ούτε τίποτα. Μια κίτρινη γραμμή χωρίζει ποδηλάτες και οδηγούς. Και οι δύο έχουν την απαραίτητη οδηγική παιδεία για να κυκλοφορούν χωρίς να κινδυνεύουν. Στη λεωφόρο Νίκης, όμως, αυτό -δυστυχώς- δεν ισχύει. Έτσι χρειαζόμαστε κώνους, πασαλάκια, ενδεχομένως και σιδερένιες μπάρες... Πότε θα φθάσουμε στο επίπεδο των άλλων;

Ανακοίνωση με αφορμή την παγκόσμια ημέρα για τα δικαιώματα του παιδιού εξέδωσε η βουλευτής Α Θεσσαλονίκης του ΣΥΡΙΖΑ Κατερίνα Νοτοπούλου. Αφού παραθέσει μια σειρά από στοιχεία με τα οποία, λίγο πολύ, παρουσιάζεται μια μαύρη πραγματικότητα για τα παιδιά(«491.000 παιδιά στην Ελλάδα βρίσκονται σε κίνδυνο φτώχειας ή κοινωνικού αποκλεισμού» και «1 στα 10 παιδιά ηλικίας έως 3 ετών που φτάνει στα εξωτερικά ιατρεία του ΕΣΥ, είναι θύμα κακοποίησης»), καταλήγει: «Η διαμόρφωση μιας εθνικής στρατηγικής που θα έχει στο επίκεντρο το παιδί και τις ανάγκες του είναι πιο επιτακτική από ποτέ. Εμείς, ως ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, δεσμευόμαστε να συνεχίζουμε να έχουμε στο κέντρο της πολιτικής μας το παιδί και τα δικαιώματά του». 

Το ερώτημα έρχεται αβίαστο: Ποιος από τους τέσσερις υποψηφίους θα ακολουθήσει αυτήν την πολιτική; Δεν ακούσαμε και πολλά πράγματα για τέτοια θέματα στο χθεσινό ντιμπέιτ...

Μια κι ο λόγος για τη Βουλή: Με αφορμή την κατάθεση Επίκαιρης Ερώτησης προς τον Υπουργό Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών, κ. Κωνσταντίνο Χατζηδάκη, η οποία θα συζητηθεί την Παρασκευή 22 Νοεμβρίου 2024, ο Ανεξάρτητος Βουλευτής Α' Θεσσαλονίκης κ. Μιχαήλ Χουρδάκης, επαναφέρει το ζήτημα της διαφάνειας και του ανταγωνισμού στον τομέα των ψηφιακών συνδρομητικών πλατφορμών οπτικοακουστικού περιεχομένου, καθώς και την ανάγκη χρηματοδότησης της ελληνικής δημιουργικής βιομηχανίας. Η ερώτηση αναφέρεται στις πρόσφατες έρευνες που διεξήχθησαν στα γραφεία της Netflix σε Παρίσι και Άμστερνταμ από τις γαλλικές και ολλανδικές αρχές, με αντικείμενο την πιθανή φορολογική απάτη και το ξέπλυμα μαύρου χρήματος. Παράλληλα, θίγεται η αθέμιτη επιβάρυνση που αντιμετωπίζουν οι ελληνικές συνδρομητικές πλατφόρμες συγκριτικά με τις διεθνείς, οι οποίες φορολογούνται στο εξωτερικό, ενώ διατηρούν σημαντική συνδρομητική βάση στην Ελλάδα.

Κι άλλο αβίαστο ερώτημα: Πού θα καθίσει, τελικά, η μπίλια για τον ανεξάρτητο βουλευτή; Ως πότε, με απλά λόγια, θα παραμένει ανεξάρτητος; Και δεν είναι μόνον δική μας απορία... Αντιλαμβάνεστε!

Τον απολογισμό του έκανε για την 65η διοργάνωση το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Μέτρησε 89.000 θεατές! Το νούμερο... ζαλίζει, όπως ζαλίζουν και τα νούμερα που αφορούν τις ταινίες που προβλήθηκαν και τη συνολική δραστηριότητα. Αυτό σημαίνει ζωντανός οργανισμός για την Τέχνη και διεθνής διοργάνωση. Αυτό σημαίνει διεθνές Φεστιβάλ. Όχι τίποτα, αλλά έχουμε κουραστεί να ακούμε για... «φεστιβάλ» σε αυτή τη χώρα... Ας σκύψουν, λοιπόν, όσοι ενδιαφέρονται για την Τέχνη πάνω από τον θεσμό. Ποιοι είναι αυτοί; Το... γνωρίζουν οι ίδιοι.