"Θα πετάξω σαν πεταλούδα, θα τσιμπήσω σαν μέλισσα. Τα χέρια του δεν χτυπούν, εκεί που το μάτι του δεν βλέπει"... (Float like a butterfly, sting like a bee, his hands can't hit what his eyes can't see)...

Πριν τον αγώνα με τον Φόρμαν, όταν του είπαν ότι ο αντίπαλός του είναι πολύ δυνατός, ο "Μεγαλύτερος (Greatest)" Μοχάμεντ Άλι είχε απαντήσει μ' αυτό το τετράστιχο. Σήμερα, πέταξε σαν πεταλούδα... Είχε προλάβει να τον τσιμπήσει, όμως, η ταλαιπωρημένη του υγεία...

Γεννήθηκε σαν Κάσιους Μαρσέλους Κλέι, όμως με το που έγινε γνωστός στον κόσμο της πυγμαχίας κι αφού ασπάστηκε το Ισλάμ, άλλαξε το όνομά του. "Αυτό το όνομα το ΄δωσαν στους παπούδες μου οι άνθρωποι που τους είχαν σκλάβους. Από σήμερα θα λέγομαι Μοχάμεντ Άλι", είχε ανακοινώσει στον Τύπο.

Ήταν ο επαναστάτης των ρινγκ. Κι όχι μόνον για τον τρόπο που πυγμαχούσε: Ασταμάτητη κίνηση των ποδιών, γρήγορες κινήσεις του κορμού από τη μέση και πάνω, συνεχές πάνω - κάτω στο τετράγωνο, βροχή από γροθιές. Ήταν επαναστάτης και στο πώς έζησε και στο τι πίστεψε: Το 1967 αρνήθηκε τη στράτευση για να πάει στο Βιετνάμ. "Δεν μου έκανε τίποτα κάποιος Βιετναμέζος, από ό,τι γνωρίζω. Αντίθετα, αρκετοί λευκοί Αμερικανοί μου έχουν κάνει πολλά", είχε δηλώσει...

Ο Άλι παραπέμφθηκε σε δίκη γι αυτό. Φυλακίστηκε κι αφέθηκε προσωρινά ελεύθερος. Η υπόθεση έφθασε στο Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ, όπου ενώ στην αρχή είχε μαζί του τρεις όλους κι όλους δικαστές (ο μαύρος Ανώτατος Δικαστής είχε αυτοεξαιρεθεί) και κόντρα τον πρόεδρο, η απόφαση ελήφθη υπέρ του -και μάλιστα ήταν ομόφωνη! Όλοι πείσθηκαν για το δίκαιο της άρνησής του, αλλά και το άδικο ενός πολέμου που κατέτρωγε την εργατική νεολαία των ΗΠΑ (αφού όποιος είχε χρήματα εξαγόραζε τη θητεία του...)

Έμαθε το νέο οδηγώντας, από έναν μανάβη. Η έκπληξή του ήταν μεγάλη, αλλά και η ανακούφισή του, αφού για όλο αυτό το χρονικό διάστημα, του απαγόρευαν να πυγμαχεί και του είχαν πάρει πίσω τους τίτλους του.

Όταν τον είδα για πρώτη φορά 

Τον Μοχάμεντ Άλι τον μάθαμε από τον Κώστα Σισμάνη, διευθυντή ειδήσεων της ΥΕΝΕΔ. Κάθε Σάββατο παρουσίαζε, μαζί με άλλους δημοσιογράφους, την εκπομπή "Αθλητική Επιθεώρηση". Εκεί πρωτοείδαμε τους αγώνες του (ως τότε) Κάσιους Κλέι.

Στην ασπρόμαυρη γυάλινη οθόνη ξεχώριζε η φιγούρα αυτού του μαύρου αθλητή με το καλοδεμένο σώμα, χωρίς περιττά κιλά και σαμπρέλα στη μέση, η καταπληκτική του κίνηση μέσα στο ρινγκ και η μόνιμη κατάληξη: Νοκ άουτ του αντιπάλου στον τρίτο γύρο...



Το ματς που θυμάμαι, πάντως, ήταν το "Ραμπλ ιν δε Τζάνγκλ". Η μάχη του 1974 με τον Τζορτζ Φόρμαν (τον... αιώνιο αντίπαλο, που είχε δεχτεί να πυγμαχήσει μαζί του τα χρόνια του αποκλεισμού του Άλι, επειδή ο τελευταίος πένονταν...), που έγινε στην Κινσάσα του τότε Ζαΐρ. Μεταδόθηκε από την ΥΕΝΕΔ (ποτέ δεν κατάλαβα αν το ματς μεταδόθηκε απευθείας, ή, κατά την προσφιλή τακτική των δύο, όλων κι όλων, ελληνικών καναλιών του τότε, είχε μαγνητοσκοπηθεί και μας είχε προσφερθεί αργότερα, αλλά ελάχιστη σημασία είχε, αφού δεν υπήρχε άλλος τρόπος να μάθεις το αποτέλεσμα). 

Περίμενα, όπως στα ματς των πρώτων του ημερών, να δω νοκ άουτ στον τρίτο γύρο. Τελικά, το είδα στον όγδοο. Είχε χτυπήσει σαν τη μέλισσα, είχε πετάξει γύρω του σαν την πεταλούδα κι ο Φόρμαν δεν μπορούσε να τον δει, άρα να τον χτυπήσει...

Η στιγμή που με συγκλόνισε

Ακολούθησαν κι άλλα ματς του Άλι. Ως τις εμφανίσεις του, με τα κιλά στη μέση του να σχηματίζουν τη... μισητή σαμπρέλα και το παιχνίδι του 1981 κόντρα στον Μπέμπικ, από την Τζαμάικα, όπου έχασε στα σημεία. Ήταν το τελευταίο του παιχνίδι.



Η στιγμή, όμως, που συγκλονίστηκα, ήταν όταν, το 1996, στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντα, στις ΗΠΑ, επιλέχθηκε να ανάψει το βωμό με την Ολυμπιακή Φλόγα. Ο Άλι, με τα χέρια να τρέμουν από την Πάρκινσον, από την οποία έπασχε (κατάλοιπο από τα τόσα χτυπήματα που είχε δεχτεί, κατά τη διάρκεια της καριέρας του στο κεφάλι, ίσως;) κράτησε με τη βοήθεια της κόρης του την Ολυμπιακή Δάδα κι άναψε τον βωμό. Τότε το συνειδητοποίησα: Ακόμη κι αυτός, είναι θνητός...

Σήμερα το πρωί, επιβεβαιώθηκε: Ο Μοχάμεντ Άλι πήγε να συναντήσει τον δημιουργό του. Γεννήθηκε στις 17 Ιανουαρίου 1942, πέθανε στις 3 Ιουνίου 2016. Μεγάλωσε χάρη στους ξανθομάλληδες Χριστούς που ζωγράφιζε ο πατέρας του, ανδρώθηκε χάρη στις αρχές του Ισλάμ, ωρίμασε χάρη στις ατυχίες της ζωής που βρήκε στο δρόμο του, έφυγε με όλη την Υφήλιο να γνωρίζει το όνομά του...

Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει.

Δ.Ι.Ασ.