Δεν του πρέπει κανενός γονιού κάτι τέτοιο: Να βλέπει το παιδί του να φεύγει, πριν προλάβει να ρουφήξει τη ζωή. Είναι άδικο... Άδικο για τον Χάρρυ Κλυνν, να βλέπει τον γιο του Νίκο Τριανταφυλλίδη, να οδηγείται στην τελευταία του κατοικία.


Τον Νίκο Τριανταφυλλίδη δεν τον είχα γνωρίσει από κοντά. Τον 49χρονο σκηνοθέτη γνώρισα από τη δουλειά του:  Την μικρού μήκους «Dogs Licking My Heart» (τα Σκυλιά Γλείφουν Την Καρδιά Μου), που ήταν η πτυχιακή του εργασία κι είχε προβληθεί στο Φεστιβάλ των μικρομηκάδων της Δράμας, όπου πήρε το πρώτο βραβείο μυθοπλασίας και, φυσικά, το "Ράδιο Μόσχα" του 1995, που προβλήθηκε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και βραβεύτηκε με το Βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου Σκηνοθέτη στα Κρατικά Βραβεία του ΥΠΠΟ. Την τηλεταινία "Το Παλτό", από το έργο του Γκογκόλ (με τον Ηλιόπουλο), στην ΕΤ2. Είχα δει και το ντοκιμαντέρ που είχε γυρίσει για τις "Τρύπες" (σε φορμά 8 mm) και περίμενα πώς και πώς το ντοκιμαντέρ που ετοίμαζε για τα 90 χρόνια του ΠΑΟΚ. Το ντοκιμαντέρ που έμελλε να μείνει στη μέση, γιατί η καρδιά του δεν άντεξε...

Γνωρίζω, όμως, τον Χάρρυ Κλυνν. Έναν άνθρωπο παθιασμένο με την τέχνη και την Ελλάδα, που υπεραγαπά το γιο του. Επίτηδες χρησιμοποιώ αυτόν τον χρόνο στο ρήμα, αφού για τους γονείς τα παιδιά μας ζουν πάντα στην καρδιά μας. Και δεν έχει καμία σημασία αν κάνουμε να τα βλέπουμε και έναν και δύο και τρεις μήνες, αν ζουν σε χώρες μακρινές, αν οι δουλειές δε μας αφήνουν να χαρούμε κάποιες στιγμές μαζί. Έτσι κι ο Χάρρυ, αγαπάει τον Νίκο...

Η είδηση ότι ο Νίκος "έφυγε", πέταξε σαν τον Γκαγκάριν, στο υπερδιάστημα, με βρήκε στο σπίτι. Δεν το πίστεψα, όταν μου το είπε, πρώτος ο αδελφός μου. Χρειάστηκε ο αμείλικτος κόσμος του Διαδικτύου, για να το πιστέψω -αφού το είδα σε αρκετές ιστοσελίδες.

Είπα να γράψω δυο λόγια. Τι λόγια, όμως, να βγάλεις από το στόμα σου, για να παρηγορήσεις τον Βασίλη και την Χαρίκλεια; Τι να πεις στα αδέλφια του Νίκου; Τίποτα δεν μπορεί να απαλύνει τον πόνο τους... Να ΄ναι γεροί, να θυμούνται το παιδάκι τους, να θυμούνται τον αδελφό τους.