ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, 8/11/2016._ Οδός Αριστοτέλους. Τότε δεν ήταν, ακόμη, πεζόδρομος. Κάπου κοντά στο "Ιφιγένεια", που ήταν ακόμη κινηματογράφος, στον τρίτο (νομίζω) όροφο, ήταν το γραφείο της "Ελευθεροτυπίας".


Το γραφείο με τους... Γιάννηδες. Λιάπης, Καμήλαλης, Ευτυχίδης. Που όταν τηλεφωνούσαμε του Αη-Γιαννιού, το βράδυ, που πάντα δουλεύαμε, τους βρίσκαμε στο τσακίρ κέφι και με ένα τηλεφώνημα, ξεμπερδεύαμε και με τους τρεις... Βλέπετε, τότε, δεν υπήρχε Facebook, να κάνω pook, να τον ταγκάρω σε μια φωτογραφία και να του ευχηθώ.

Ήταν γύρω στα 1983 -μπορεί 1984, έτος εκλογών. Ήταν 7 του Γενάρη και, με δυο συναδέλφους, αποφασίσαμε να μην τηλεφωνήσουμε, αλλά να πάμε, να πούμε τα "χρόνια πολλά". Ήταν που εγώ, νεότατος στη δημοσιογραφία, μερικών ημερών ακόμη, είχα δάσκαλο στο North College τον έναν από αυτούς, τον Γιάννη τον Λιάπη κι ήθελα να του πω από κοντά τις ευχές μου.

Τότε γνώρισα για πρώτη φορά, τον Καμήλαλη. Μποέμ τύπος, γοητευτικός, ανοιχτόκαρδος και φωνακλάς. Τα ουίσκι είχαν ανοίξει, τα τσιγάρα σβήναν το ένα πίσω από το άλλο (οι δυο από τους τρεις Γιάννηδες είχαν, τότε, αδυναμία στα άφιλτρα) οι ευχές ανταλλάχθηκαν κι ο Καμήλαλης, μετά τις απαιτούμενες συστάσεις, μου είπε: "Αγνός να είσαι".

Ο Γιάννης ήταν, σίγουρα, αγνός. Ό,τι κι αν έκανε, ακόμη και τα λάθη του, τα έκανε με αγνότητα. Κι είχε μια έμφυτη αγάπη, για τη δημοσιογραφία, για τους νέους στο επάγγελμα, για τη ζωή. 

Έμαθα ότι σήμερα, έφυγε από αυτήν τη ζωή. 

Παρέα ιδιαίτερη δεν κάναμε. Μιλούσαμε, όμως, σχεδόν καθημερινά στο τηλέφωνο, αφού συνηθίζονταν, τότε, στα γραφεία ανταπόκρισης των αθηναϊκών εφημερίδων. Αυτά που έκλεισαν οι ιδιοκτήτες, δήθεν για λόγους οικονομίας. Έτσι, για να μιλήσουν, ή να γράψουν για τον Γιάννη, σίγουρα υπάρχουν περισσότεροι, που τον γνώριζαν καλύτερα. Όμως δε μου πήγαινε καρδιά να γράψω ένα ξερό βιογραφικό. Έτσι, για χάρη εκείνου του γραφείου της Ελευθεροτυπίας στην Αριστοτέλους, για χάρη της δημοσιογραφίας του τέλεξ, των τηλεφώνων με στρογγυλό καντράν, του ρεπορτάζ επί τόπου, της κάπνας των γραφείων, είπα να γράψω δυο κουβέντες. Για το τότε.

Κι επειδή ίσως αρκετοί να ρωτάτε ποιος ήταν ο Καμήλαλης, ήταν 60 χρονών. Δούλεψε στην ΕΡΤ, στην Ελευθεροτυπία, στον Αγγελιοφόρο, στο Μουσικό Δίαυλο κι αλλού. Αν θέλετε περισσότερα, ρωτήστε όσους μοιράστηκαν το γραφείο (της Αριστοτέλους, της Κούσκουρα, της Αγγελάκη) μαζί του. Εκείνοι θυμούνται πολλά περισσότερα από τον Γιάννη. Εγώ, θα θυμάμαι το πάθος του.

Στο καλό ρε Γιάννη!
Δ.Ι.Ασ.