O Ουίνστον Τσόρτσιλ είχε πει το εξής αμίμητο: «Όταν χάνουν οι Ιταλοί έναν ποδοσφαιρικό αγώνα, αισθάνονται λες κι έχουν χάσει έναν πόλεμο. Και όταν χάνουν έναν πόλεμο, μπορούν να το ξεχάσουν, σαν να ήταν απλά ένα παιχνίδι».

Γράφει ο Γιάννης Χατζηιωαννίδης

Από το βράδυ της Δευτέρας μια ολόκληρη χώρα βρίσκεται στα δάκρυα, και το πένθος έχει απλωθεί πάνω από την Ιταλία. Για τους σημερινούς 50νταρηδες, η εικόνα ενός Παγκοσμίου κυπέλλου χωρίς την Ιταλία, είναι μια εικόνα ασυνήθιστη.

Θυμάμαι, παιδάκι ακόμη,θολές οι αναμνήσεις, την Ιταλία στο Μουντιάλ του Μεξικό με τον Ρίβα, να πάει τελικό, πετώντας έξω την Γερμανία του Μπεκενμπάουερ. Και μετά το 1978 στην Αργεντινή χωρίς τα αστέρια της. Το έπος της Ισπανίας του 1982 με τον Μπέαρζοτ και το κάζο του 1990.

Η Ιταλία συντρόφευε πάντα τα όνειρα του ποδοσφαίρου, όντως μια ομάδα ικανή και σπουδαία με στυλ και φινέτσα. Μαι ομάδα που μπορούσε να επιστρέφει ακόμη και από την κόλαση, όπως το 2006 όταν πήρε τον τίτλο μέσα στην Γερμανία, πετώντας έξω τους διοργανωτές στα ημιτελικά. Μπορείς να γράψεις ατέλειωτες ιστορίες για την γαλάζια ομάδα, που έτσι και αλλιώς είναι ένα στυλ μόνη της. Αλλά αυτό είναι κάτι το ασΟυνήθιστο. Για τους Ιταλούς, δεν είναι απλά ένας αποκλεισμός, μια ήττα. Είναι η ίδια η ζωή. Το τελευταίο ιερό άβατο στο σύγχρονο κόσμο. Στην πλέον θρησκόληπτη χώρα του κόσμου η μπάλα ξεπερνάει ακόμα και τον καθολικισμό. Είναι στην πραγματικότητα η μοναδική θρησκεία που δεν έχει κανέναν… άθεο. Είναι πολλές οι γενιές που δεν το έχουν βιώσει ποτέ ξανά. Από το 1958 μόνιμα στο Μουντιάλ.

Όσο για τον Βεντούρα; Εκτός τόπου και χρόνου. Λανθασμένες κλήσεις παικτών. λάθος στρατηγική, ολα ένα λάθος. Ένας προπονητής που δεν κάλεσε ποτέ τον Ζορζίνιο.

Ο Ινσίνιε κάνει όργια με τη Νάπολι, μπήκε στη Σουηδία ως αλλαγή στο κέντρο (!) και στη ρεβάνς δεν αγωνίστηκε ποτέ, παρά τις κραυγές του Ντε Ρόσι στον πάγκο. Ο Ελ Σαραουϊ διέλυσε την Τσέλσι στο Champions League, τρία γκολ και μία ασίστ στα τελευταία τρία ματς της Ρόμα, δεν ξεκίνησε βασικός σε κανένα απ’τα δύο ματς. Απίστευτα πράγματα εν ολίγοις.

Ακόμη και σήμερα ο ποδοσφαιρικός πλανητής δεν σταματά να σχολιάζει σοκαρισμένος στο twitter. "Μουντιάλ χωρίς την Ιταλία, απίστευτο. Χωρίς την Ιταλία". Τα δάκρυά του Μπουφόν, συγκίνησαν τους πάντες, όλοι υποκλίνονταν στο τέλος της μεγάλης καριέρας του με τη Σκουάντρα Ατζούρα.

Δεν ξέρω αν αυτός ο αποκλεισμός αφυπνίσει τους Ιταλούς. Ήδη τα ονόματα των Αντσελότ, Αλέγκρι, Κόντε, ακούγονται για την διαδοχή του απίστευτου Βεντούρα. Όπως και να χει, η εθνική Ιταλίας, με τα τέσσερα αστέρια στην φανέλα, θα λείψει από το ίδιο το ποδόσφαιρο. Ίσως πάλι η ίδια μοίρα τιμώρησε τους Ιταλούς. Είναι βέβαιο, πάντως πως θα λείψει σε όλους. Και περισσότερο στην ΦΙΦΑ που ήδη μετρά μεγάλες οικονομικές απώλειες.