Διάβασα τέσσερις φορές την είδηση, για να σιγουρευτώ πως διάβασα σωστά. Μετά έψαξα σε γνωστή σατιρική ιστοσελίδα, για να είμαι σίγουρος πως δεν πρόκειται για φάρσα που επαναλαμβάνεται από άλλες ιστοσελίδες. Κι όμως, είχα διαβάσει σωστά και δεν ήταν φάρσα: Η Θεσσαλονίκη -λέει- διεκδικεί τον τίτλο της Ευρωπαϊκής Πόλης Αθλητισμού 2024!
Το ανακοίνωσε ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης, Κωνσταντίνος Ζέρβας, στο δημοτικό συμβούλιο της Τρίτης...
Αφήνω στην άκρη τις γαρνιτούρες (" η διεκδικούμενη κατάκτηση από μέρους της Θεσσαλονίκης του τίτλου της Ευρωπαϊκής Πόλης Αθλητισμού θα αποτελέσει μια σημαντική αναγνώριση σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο και θα έχει πολλαπλασιαστικά οφέλη για τον τομέα του αθλητισμού στην πόλη. Αναμένεται, παράλληλα, να συμβάλλει στην ανταλλαγή βέλτιστων πρακτικών με άλλες πόλεις, τη συμμετοχή σε συνέδρια, την προώθηση του αθλητικού τουρισμού μέσα από τη διοργάνωση μεγάλων αθλητικών γεγονότων, την τοποθέτηση της Θεσσαλονίκης στον διεθνή αθλητικό χάρτη, την ενίσχυση της τοπικής οικονομίας, τη συμμετοχή των κατοίκων και των επισκεπτών της πόλης σε αθλητικές δραστηριότητες και την περαιτέρω υποστήριξη των τοπικών αθλητικών σωματείων και αθλητών") και προσπαθώ να καταλάβω πώς μια πόλη παίρνει έναν τέτοιο τίτλο:
1. Από τις αθλητικές υποδομές της; Μάλλον όχι. Η Θεσσαλονίκη διαθέτει ένα κρατικό στάδιο -το Καυτανζόγλειο- που έχει ανάγκη έργων 2.000.000 ευρώ για να γίνει -ξανά- στάδιο. Διαθέτει ένα κρατικό κλειστό γήπεδο -το Παλέ ντε Σπορ- που έχει δοθεί για τις ανάγκες του ιστορικού Άρη. Διαθέτει κρατικό κλειστό κολυμβητήριο (το Εθνικό) με πισίνα 25 μέτρων (η 50άρα είναι ανοικτή) και το Ποσειδώνιο που με κάποια έργα μικρής έκτασης της ΠΚΜ έγινε υποφερτό για να διεξάγονται αγώνες. Διαθέτει και κάποιες δημοτικές αθλητικές εγκαταστάσεις για τις οποίες οι δήμοι αναζητούν συνεχώς κονδύλια για τη συντήρησή τους.
2. Από τις δυνατότητες που προσφέρει στους κατοίκους να αθληθούν; Αποκλείεται. Η Θεσσαλονίκη (εν προκειμένω ο δήμος Θεσσαλονίκης) διαθέτει μόνον μία παραλία που, όταν χαράχθηκε από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή κι όταν υλοποιήθηκε από τον τότε δήμαρχο Βασίλη Παπαγεωργόπουλο, πολεμήθηκε όσο καμία άλλη. Και είναι ιδιαίτερα δύσκολη στη συντήρησή της. Εκεί τρέχουν όσοι αγαπούν το τζόκινγκ, κάνουν ποδήλατο όσοι αγαπούν την ποδηλασία, περπατούν όσοι έχουν προβλήματα υγείας, παίζουν τα παιδιά των οικογενειών, βγάζουμε βόλτα τα σκυλιά μας (και κάποιοι τα αφήνουν χωρίς λουρί), εκεί γίνονται εκδηλώσεις, εκεί γίνεται το Φεστιβάλ Βιβλίου, εκεί τα πάντα όλα.
3. Από τις επιδόσεις των αθλητών της; Επίσης δεν παίζει αυτό. Οι επιδόσεις των νέων που ασχολούνται με τον αθλητισμό είναι απότοκα της δικής τους προσπάθειας και της προσπάθειας των οικογενειών τους. Αυτοί στερούνται τα πάντα, για το ταλέντο των παιδιών. Δήμαρχοι και λοιποί επίσημοι βγαίνουν φωτογραφίες, σφίγγουν χέρια και κάνουν αναρτήσεις όταν έρθει κάποιο μετάλλιο.
Για άλλη μία φορά, η προβολή νικά την ουσία... Κι αυτό δεν έχει να κάνει με τον όποιο δήμαρχο Θεσσαλονίκης. Το ίδιο θα γινόταν σε οποιονδήποτε δήμο της χώρας...

Γράφει ο Περαστικός