Του Γιάννη Παπαδόπουλου*

Δακρύζω καθώς βλέπω τις εικόνες από τον ξεριζωμό των Αρμενίων από τις πατρογονικές τους εστίες. 
Δακρύζω, γιατί έρχονται στο μυαλό μου εικόνες από τον ξεριζωμό του ελληνισμού της Μικράς Ασίας και του Πόντου, καθώς και από το κατεχόμενο τμήμα της Κύπρου. 
Συμμερίζομαι τον πόνο και τη δυστυχία των ανθρώπων.
Συμπάσχω.
Θλίβομαι περισσότερο, όμως, από την απάθεια με την οποία αντιμετωπίζουν οι "μεγάλες δυνάμεις" αυτό το νέο κύμα προσφυγιάς. 
Αγανακτώ, επειδή διαπιστώνω την ίδια στάση τους, όπως τότε, όταν απελπισμένοι άνθρωποι έπεφταν στη θάλασσα, στην προκυμαία της Σμύρνης, για να σωθούν από τους τσέτες.
Οργίζομαι, καθώς διαχρονικά "η σωστή πλευρά της ιστορίας" κλείνει τα μάτια μπροστά στο έγκλημα, επειδή πολύ απλά, αυτό το έγκλημα συμβαδίζει με τα συμφέροντά της.
Αδυνατώ, επίσης, να κατανοήσω τη σιωπή της ελληνικής κυβέρνησης. 
Οι Αρμένιοι είναι ένας λαός με τον οποίο η Ελλάς έχει αδελφικές σχέσεις. Και στο παρελθόν, αλλά και σ΄αυτή την τραγωδία, έχουν μπροστά τους έναν κοινό έχθρό: Την Τουρκία, που στην προκειμένη περίπτωση εκφράζεται μέσω του Αζερμπαϊτζάν. Κανείς δεν πρέπει να ξεχνάει αυτό που διατυμπανίζουν Τούρκοι και Αζέροι:
Δύο κράτη - ένα έθνος.
Έτσι, είναι καθ΄όλα επίκαιρη η πρόταση του πρώην υφυπουργού Εξωτερικών, καθηγητή Γιάννη Βαληνάκη, για εγκατάσταση των προσφύγων από το Ναγκόρνο Καραμπάχ στη Θράκη. 
Ο νοών νοείτω.
ΥΓ. Η σκέψη μας είναι σ΄αυτούς που δοκιμάζονται από τις πλημμύρες- για δεύτερη φορά μέσα στο Σεπτέμβριο. Δεν αρκούν τα λόγια, χρειάζονται έργα.



*O Γιάννης Παπαδόπουλος είναι δημοσιογράφος