Με... Δανική (και δανεισμένη και εκ Δανίας) λύση προτείνει, ο βουλευτής Θεσσαλονίκης της Νέας Δημοκρατίας, Στράτος Σιμόπουλος, να αντιμετωπιστεί η βία μεταξύ ανηλίκων.
«Με αφορμή την ψήφιση του νομοσχεδίου για τον νέο Ποινικό Κώδικα επισυνάπτω μία πρόταση για την μεσομακροπρόθεσμη αντιμετώπιση της βίας μεταξύ των ανηλίκων. Συγκεκριμένα προτείνω να ακολουθήσουμε το παράδειγμα της Δανίας, που έλυσε σημαντικά το πρόβλημα. Πώς; Εκεί από το δημοτικό ακόμη υπάρχει μία ώρα την εβδομάδα μάθημα ενσυναίσθησης. Τα παιδιά μαθαίνουν να συνεργάζονται και όχι να ανταγωνίζονται. Έτσι εξελίσσονται συναισθηματικά», λέει ο βουλευτής.
Ο Περαστικός θυμήθηκε μια... πρώην λύση, την οποία είχε εισάγει η -τότε- υπουργός Παιδείας Νίκη Κεραμέως (και είχε εφαρμόσει στη Θεσσαλονίκη ο -τότε- υφυπουργός Εσωτερικών Σταύρος Καλαφάτης): Το θεσμό του σχολικού διαμεσολαβητή. Όπου μαθητές θα αναλάμβαναν το ρόλο του διαμεσολαβητή για διαφορές μεταξύ μαθητών.
Από τότε έχει πέσει πολύ ξύλο στα σχολικά προαύλια -και όχι μόνον. 
Λέει, τώρα, ο Περαστικός: Μήπως να ενθαρρυνθεί η ενσυναίσθηση της οικογένειας; Γιατί οι Δανοί, αν ψάξει κάποιος καλύτερα στο -αγαπημένο στο Σιμόπουλο- Τικ Τοκ θα διαπιστώσει ότι αναζητούν την ενσυναίσθηση και στην καθημερινή τους ζωή. Σπρώχνουν τους πολίτες της χώρας να λένε... καλημέρα όταν συναντούν κάποιον στο δρόμο. Κι επειδή εμείς εδώ στο Ελάντα τις είχαμε αυτές τις συνήθειες και τις μαθαίναμε στο σπίτι μας, από τις μανάδες και τους πατεράδες μας, μήπως να τις ξαναφέρουμε -πάλι- μέσα από την οικογένεια; Από την καθημερινή επαφή; Κι όχι πάλι μέσω σχολικών αιθουσών που (πάλι αν κάνεις μια βόλτα στο Τικ Τοκ θα το αντιληφθείς) έχουν μετατραπεί σε ρωμαϊκές αρένες με τους μαθητές σε ρόλο θηρίων και τους δασκάλους και καθηγητές σε ρόλο... παλαιοχριστιανών που, όπου να ΄ναι, θα οσιοποιηθούν από τα βασανιστήρια;
Του Περαστικού δεν του το βγάζεις από το μυαλό ότι την πρώτη ευθύνη φέρει η οικογένεια. Γιατί το πράμα άρχισε να χαλάει από τότε που ο πατέρας ή η μάνα πήγαιναν στο σχολείο όταν μάθαιναν πως η δασκάλα ή ο καθηγητής είχαν παρατηρήσει το βλαστάρι τους, για να τους απειλήσουν με το γνωστό «ξέρεις ποιος είμαι 'γω ρε»;
Βλέπετε, ο Περαστικός πήγαινε σχολείο την εποχή που, αν ο γονέας 1 ή ο γονέας 2 μάθαιναν από το δάσκαλο ή την καθηγήρια πως το βλαστάρι τους αντιμίλησε, η επόμενη κίνησή τους θα ήταν να επιλέξουν βίτσα. Και μετά, να φωνάξουν όλη τη γειτονιά να δουν όλοι πόσα παΐδια διέθετε το βλαστάρι, μετρημένα με την βίτσα αυτή...
Θα τον ρωτήσει κάποιος τον Περαστικό: Και τι θέλεις; Να επιστρέψουμε σε αυτήν την εποχή; Όχι βέβαια! Το να καλείς και τη γειτονιά στη... χειροτονία του βλασταριού σου, είναι υπερβολικό...

Γράφει ο «Περαστικός»