Γράφει ο Γιάννης Παπαδόπουλος*

Δύο αλήθειες ανέδειξε η χθεσινή αντίδραση για την τραγωδία των Τεμπών. 
Για πρώτη φορά η κυβέρνηση ήρθε αντιμέτωπη με την κοινωνία.
Και...τρόμαξε. 
Σάστισε. 
Άρχισε να ψελλίζει δια του πρωθυπουργού και διαφόρων υπουργών τα συνηθισμένα περί δικαιοσύνης.
Η αλήθεια είναι ότι, ένα χρόνο μετά την τραγωδία οι κυβερνητικές εξαγγελίες και υποσχέσεις παραμένουν λόγος κενός.
Επαναπαύθηκε η κυβέρνηση στο "41 τακατό" που πήρε, μόλις τρεις μήνες από το έγκλημα. Θεώρησε ότι μπήκε στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ και - διά της Θείας Χάριτος - διαγράφηκαν όλα τα ανομήματα. 
Τίποτε δεν έχει διορθωθεί, τίποτε δεν έχει αλλάξει, τουλάχιστον, στο σιδηρόδρομο. 
Ακόμη και σήμερα η κυβερνητική πρακτική είναι "πάμε κι όπου βγει". Είμαστε μια χώρα - ίσως η μοναδική στην Ε.Ε.- που δεν συνδέεται σιδηροδρομικά απ' τον Έβρο ως την πρωτεύουσα. Κι αυτό, φαίνεται, ότι δεν ενοχλεί κανέναν στα πέριξ του Μαξίμου.
Η δεύτερη αλήθεια είναι ότι μόνον με την αντίδραση και με την πίεση υπάρχει πιθανότητα να πετύχεις κάτι, ως κοινωνία. Όχι γιατί ευαισθητοποιείται η κυβέρνηση, αλλά γιατί...φοβάται. 
Μια γυναίκα, μια χαροκαμένη μάνα, φαίνεται να ηγείται της κοινωνικής αντίστασης. Να συσπειρώνει δυνάμεις, που έχουν χάσει την εμπιστοσύνη τους στους πολιτικούς, όλου του φάσματος. Να συγκεντρώνει σχεδόν ένα εκατο μμύριο υπογραφές, για να καταπέσει αυτό το έκτρωμα - ο νόμος περί ευθύνης υπουργών- που συντάχθηκε από το ΠΑΣΟΚ και τον Ευαγ. Βενιζέλο και "βόλεψε" τους πάντες.
Η αντίδραση για την ακρίβεια και η απαίτηση για Δικαιοσύνη στο έγκλημα των Τεμπών μπορούν να δημιουργήσουν αναταράξεις στο πολιτικό κατεστημένο.


*Ο Γιάννης Παπαδόπουλος είναι δημοσιογράφος