Ως κάποιος που παρακολουθεί το διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision από το μακρινό 1974, όταν μας εκπροσώπησε η Μαρινέλλα με σατέν ριγέ πουκάμισο και μαύρο παντελόνι τραγουδώντας «Λίγο κρασί, λίγο θαλασσά (σ.σ. ο τόνος στη λήγουσα) και ταγοριμού» έχω κι εγώ το δικαίωμα να γράψω δυο λόγια για όσα είδα χθες βράδυ... Ή, για όσα δεν είδα...
Δεν είδα έναν διαγωνισμό τραγουδιού. Είδα μια διπλωματική μάχη που, όμως, δυστυχώς, ήταν η υποκρισία αυτή που νίκησε, τελικά.
Πώς να χαρακτηρίσεις, διαφορετικά, τον αποκλεισμό της Ολλανδίας, αλλά τη συμμετοχή του γυμνού Φιλανδού; Εκτός κι αν δεν ήταν, τελικά, η απρεπής συμπεριφορά του Ολλανδού τραγουδιστή αυτή που του στέρησε τη συμμετοχή... 
Πώς να χαρακτηρίσεις, διαφορετικά, τον αποκλεισμό της Ρωσίας, αλλά τη συμμετοχή του Ισραήλ; Επειδή ήταν το Ισραήλ που δέχτηκε, πρώτο, επίθεση; Ναι μεν, αλλά η συνέχεια δεν ήταν ένα απλό χτύπημα ανταπόδοσης -ας μην κρυβόμαστε.
Πώς να χαρακτηρίσεις, διαφορετικά, το «μέγα θέμα» που εγείρεται για το αν... χασμουρήθηκε η Σάτι, αλλά την μούγκα που απλώνεται για όσα είπε για τον διαγωνισμό το νικητή, το Νέμο -μετά, φυσικά, τη νίκη του;
Θα σταματήσω εδώ, γιατί κινδυνεύω να χαρακτηριστώ σεξιστής, αναχρονιστικός, μη προοδευτικός -και ποιος ξέρει τι άλλο. Θα μείνω στη μουσική:
Ο διαγωνισμός ξεκίνησε με ένα τραγούδι που θα χωρούσε για... μπακράουντ σε ένα κλαμπάκι της σειράς (Σουηδία), πέρασε σ' ένα Ουκρανικό εμβατήριο που ήθελε να «πατήσει» στο συναίσθημα για όσα συμβαίνουν στη χώρα, πέρασε σ' ένα παντελώς αδιάφορο γερμανικό τραγούδι που κανείς δεν θυμόταν μετά από δύο τραγούδια, ακολούθησε ένα μπερδεμένο τραγούδι από το Λουξεμβούργο που δεν αποφάσισε μέσα σε 3 λεπτά σε ποιο μουσικό στιλ ανήκει και φθάσαμε σε μια ισραηλινή μπαλάντα που δεν είχε να προσφέρει το παραμικρό, αλλά, μυστηριωδώς, συγκέντρωσε από τις περισσότερες ψήφους του κοινού στο τελεβόουτινγκ... 
Σύντομο διάλλειμα και πήγαμε στο τραγούδι της Λιθουανίας που μ' έκανε να πιστεύω ότι πηγαίνω ξανά στο Λύκειο (σ.σ. τελείωσα το... 1981) και ότι την πρώτη ώρα έχω Θρησκευτικά, πέρασα σε μια καλοντυμένη Ισπανίδα (τραγούδι δεν άκουσα) κι έφθασα στον... Αγάθωνα και το Alcohol is free... Μετά μου είπαν ότι ήταν η συμμετοχή της Εσθονίας. Ακολούθησαν σκηνές από το Maleficent ή το «Κάλεσμα» (ό,τι προτιμάτε) της Ιρλανδίας, ένας Λιθουανός που τραγουδούσε στο τούνελ του μετρό Θεσσαλονίκης, η αξιοπρεπής Μαρίνα Σάτι (κάτι που στο συγκεκριμένο διαγωνισμό, τελευταία, δεν εκτιμάται ιδιαίτερα), ένα παντελώς αδιάφορο Βρετανικό ποπ τραγουδάκι, σε μια ωραία φωνή από τη Νορβηγία, ένα ιταλικό που ήθελε να γίνει νοτιοαμερικανικό κι ένα Σέρβικο μοιρολόι...
Μετά είδαμε στη σκηνή ένα αβγό από όπου περιμέναμε να βγει ο δράκος της Καλίσι, αλλά βγήκε ένας ξεβράκωτος Φιλανδός που, στο τέλος, πήρε και φωτιά το... σορτς που έβαλε επί σκηνής. Θα σταθώ λίγο παραπάνω εδώ, για να εξυμνήσω το πολύ ωραίο πατάκι που φορούσε για σακάκι ο δεύτερος τραγουδιστής. Ειδικά όταν κυλίστηκε λίγο στην πίστα, είχα την ευκαιρία να το εκτιμήσω ακόμη περισσότερο...
Ακολούθησαν κάτι μελισσοκόμοι από την Πορτογαλία, ένα περιχαρές πλάσμα από την Αρμενία (το στιλ... χάλκινα της Γουμένισσας προσωπικά μου άρεσε), μια αξιοπρεπής -αλλά λίγη- κυπριακή συμμετοχή, το νικητή που μας χάρισε δυο ωραίους λαρυγγισμούς αλλά ως εκεί, μια Σλοβένα από τον Σκορπιό (παμ), ένα Γιουροβιζιονικό κροατικό που θα μπορούσε να είναι πρώτο, η Φουρέιρα της Γεωργίας με το δικό τους Φουέγκο, ένα τραγούδι από τη Γαλλία καταδικασμένο να μην κερδίσει γιατί δεν είχε πάει σε διαγωνισμό τραγουδιού και μια κυρία από την Αυστρία που, μια χαρά ταιριάζει σε ελληνάδικο της παραλιακής το καλοκαίρι...
Εν ολίγοις, πολύ κακό για το τίποτα εφέτος. Μετά τους Μάνερσκιν δεν έχουμε δει και τίποτα σε αυτόν τον διαγωνισμό. Άντε και του χρόνου.
Κ.Μ.