Γράφει ο Δ.Ι.Ασπροπούλης

Θα μπορούσε κανείς να πιστέψει ότι θα έβλεπε ένα ακόμη πιο αδιάφορο και βαρετό θέαμα από την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του Παρισιού; Κι όμως, η τελετή λήξης ήταν παρασάγγας πιο αδιάφορη και βαρετή, ακόμη και από την τελετή έναρξης.
Το «τρομερό παιδί» του Γαλλικού θεάτρου Τομά Ζολί μάζεψε ένα μπαλέ θίατερ από κάθε γωνιά του Παρισιού, το πέταξε στη «σκηνή» - αρένα του γηπέδου και το παράτησε να το... κατασπαράξουν τα λιοντάρια. Λίγος Αζναβούρ και λίγος Ντασέν στην αρχή, για να θυμηθούμε ποια ήταν η καλλιτεχνική Γαλλία κάποτε, ίσως να αναπολήσουμε, αλλά ως εκεί. Με τον ερχομό της χρυσής κατσαρίδας («Χρυσό Εξερευνητή» την ονόμασαν), το πράγμα έγινε παντελώς αδιάφορο και θύμιζε ένα αποτυχημένο τουρλού (αλήθεια, αποτυγχάνει, ποτέ, ένα τουρλού;) ελληνίδας νοικοκυράς που ψάχνει να βρει αν της φταίει το αλάτι ή η κακή ποιότητα των λαχανικών...
Εξαφανίστηκαν, έτσι, οι καλές προθέσεις των Φίνιξ και των άλλων Γάλλων καλλιτεχνών που εμφανίστηκαν στη διάρκεια της «γαλλικής πλευράς» της τελετής, οι οποίες προθέσεις, πάντως, ήταν η προσωπική τους καλλιτεχνική πινελιά που καμία σχέση είχε με το όραμα του Ζολί. 
Όσο για την ελληνική «νότα», θα επισημάνω μόνον την παντελή έλλειψη της ελληνικής γλώσσας (του υπόβαθρου, δηλαδή, του πολιτισμού μας). Ο Ύμνος εις την Ελευθερίαν απαγγέλθηκε με... τεριρέμ, ο Ύμνος των Ολυμπιακών Αγώνων ακούστηκε στα Γαλλικά και ο Ύμνος στον Απόλλωνα -μάλλον- στα Ιταλικά... Η Ελληνική σημαία μπήχτηκε στη σκηνή από τη χρυσή κατσαρίδα για να πούμε ότι «ξεμπερδέψαμε με τα θεσμικά», η ... ξεπουπουλιασμένη Νίκη ήταν -ίσως- η χειρότερη στιγμή της παράστασης, η προσέγγιση των πέντε Ολυμπιακών Κύκλων ολοκληρώθηκε στον ίδιο χρόνο που θα χρειαζόταν ο Πιέρ Ντε Κουμπερτέν να σηκωθεί από τον τάφο του και να σχεδιάσει έναν έκτο (για την Ανταρκτική) κι ακολούθησαν δυο λόγοι σε στιλ Φιντέλ Κάστρο που φάνηκαν ακόμη πιο αργόσυρτοι, με κανένα, απολύτως, νόημα και συνοχή...
Το αμερικάνικο κομμάτι της τελετής ήταν, τουλάχιστον, έντιμο: Περιείχε Χόλιγουντ (με άξιο εκφραστή τον Τομ Κρουζ), τον αμερικανικό εθνικό ύμνο από τη Χερ (σε στιλ... Γουίτνεϊ Χιούστον στα Σούπερ Μπόουλ, αλλά και κιθάρα αλα Κουίν στο Ο Θεός Σώζοι τη Βασίλισσα του τότε), οι Ρεντ Χοτ Τσίλι Πέπερ μας θύμισαν μια γκρανζ σκηνή, η θεσπέσια Μπίλι Έλις είχε κάτι από μουσικούς του δρόμου και οι Σνουπ Ντογκ και Δρ Ντρε μας ταξίδεψαν με RnB. 
Για το τέλος άφησα την υποψία μου ότι, από το βίντεο με τα μετάλλια των αγώνων απουσίαζε το χρυσό άλμα του Τεντόγλου. Δεν είμαι σίγουρος και θα χρειαστεί, δυστυχώς, να ξαναδώ την τελετή για να το επιβεβαιώσω.