Γράφει ο «Περαστικός»

Μετά την υποθαλάσσια, το σταθμό Βενιζέλου του μετρό, το FlyOver, η πόλη βρήκε το νέο πεδίο αντιπαράθεσης: Το εκθεσιακό κέντρο της ΔΕΘ... Όπως διαβάζει ο Περαστικός, οι αντιδρώντες στην ανάπλαση σχημάτισαν ομάδα με τον βαρύγδουπο τίτλο «Σύμπραξη Όλη η ΔΕΘ ένα Πάρκο» και καλούν σε συνέντευξη Τύπου. Στόχος τους η έκταση του εκθεσιακού κέντρου να γίνει πάρκο. 

Ως ιδέα, δεν ακούγεται και άσχημη. Ένα πάρκο στο κέντρο της πόλης, σε μια πόλη  σε σχήμα πεταλούδα, με συνέχεια από πάνω το κάμπους του Πανεπιστημίου, είναι μια όμορφη λύση για να κοπεί στα δύο με μια ωραία πράσινη ζώνη. Υπάρχουν, βέβαια, κάποια θεματάκια αν κάτι τέτοιο προχωρήσει, αλλά με λίγη καλή διάθεση όλα λύνονται. 

Το μεγάλο πρόβλημα θα το ΄χει η ΔΕΘ... Προσφυγές, αναβολές, διαγωνισμοί, ενστάσεις, θα φέρουν την ολοκλήρωση του πρότζεκτ (σε οποιαδήποτε μορφή του) να ολοκληρώνεται γύρω στο 2124 μ.Χ. Πάντως, σίγουρα όχι στο 2030, όπως θα ΄θελε η κυβέρνηση, για να αποδείξει πως το σχέδιο για τη Θεσσαλονίκη των 30 έργων για το 2030 είναι εφικτό και πραγματοποιήσιμο.

Να ξεκαθαρίσει ο Περαστικός ότι είναι υπέρ του πρασίνου. Υπέρ του πάρκου. Με την προϋπόθεση ότι θα αστυνομεύεται νυχθημερόν και θα είναι δυνατή η διέλευσή του από τον απλό πολίτη, που δεν θα ανήκει σε κάποια ιδιαίτερη ομάδα πληθυσμού. Και με την προϋπόθεση ότι από κάπου θα βρέξει χρήμα, για να μετεγκατασταθεί η ΔΕΘ σε άλλο σημείο, κοντά σε αεροδρόμιο, δίπλα σε λιμάνι, σε απόσταση αναπνοής από σιδηροδρομικό σταθμό, αφού για τη λειτουργία είτε κλαδικών είτε γενικών διεθνών εκθέσεων όλα αυτά είναι απαραίτητα. Και η λύση των Λαχανόκηπων, που είχε προταθεί από τον Παπαγεωργόπουλο και είχε υιοθετηθεί σε εποχές όπου το χρήμα έρρεε άφθονο και δέναν' τα σκυλιά με τα λουκάνικα, πλέον δεν είναι εφικτή. Γιατί η πόλη τη χρειάζεται τη ΔΕΘ με τις κλαδικές της εκθέσεις και μια γενική έκθεση δυνατή, με στόχο τις εμπορικές δραστηριότητες κι όχι τις λαϊκές συναυλίες. 

Το πρόβλημα για τον Περαστικό είναι ότι ο Έλληνας -και δη ο Θεσσαλονικιός- δεν έχει την κουλτούρα του ελεύθερου χώρου. Κι όπου υπάρχει αυτός ο ελάχιστος, με την κάθε γιορτή κι επέτειο «ντύνεται» τα γιορτινά του, βλέπει να ξεφυτρώνουν πάγκοι, καντίνες, πρόχειρα καταλύματα, λούνα παρκ της πυρκαγιάς, να διοργανώνονται εκδηλώσεις με το προσωνύμιο «γιορτή» ώστε κάποιοι να πουλήσουν τα «τοπικά» προϊόντα και -κατ' όνομα- αγορές όπου καθείς βρίσκει από παλιά βιβλία, χειροποίητα κοσμήματα ως φέτα «από τον τόπο μας»... 

Και κάτι ακόμη: Οι καθυστερήσεις που θα προκύψουν να το θυμηθείτε ότι θα αποβούν εις βάρος των πολλών, όπως έγινε σε όλα τα πεδία μάχης που αναπτύχθηκαν σε αυτήν την πόλη. Την ίδια στιγμή που κάποιοι έτριβαν τα χέρια τους...