Εργαστήριο Τεχνητής Νοημοσύνης

Ωρα: 09:00 π.μ.

Ο Ρόμπι κάθισε στο τραπέζι, με τα μικρά μεταλλικά του χέρια ακουμπισμένα μπροστά του. Η Δρ. Λυδία στεκόταν απέναντί του, κρατώντας μια μεγάλη οθόνη.

«Εντάξει, Ρόμπι. Θα σου δείξω κάτι αστείο!»

Στην οθόνη, ένας άνθρωπος προσπαθούσε να κάνει πατινάζ… αλλά αντί να γλιστρήσει όμορφα, έπεσε με τα μούτρα πάνω στον πάγο! ΧΑΧΑΧΑ! Η Δρ. Λυδία γέλασε δυνατά. Αλλά ο Ρόμπι δεν κατάλαβε τι ήταν αστείο.

«Η πτώση του ατόμου προκάλεσε πιθανό τραυματισμό. Δεν είναι επικίνδυνο αυτό;»

Η Δρ. Λυδία σταμάτησε να γελάει.

«Όχι, Ρόμπι! Ήταν αστείο γιατί ο τρόπος που έπεσε ήταν αδέξιος και αθώος!»

Ο Ρόμπι έγνεψε.

«Κατανοώ. Η πτώση ήταν… μαθηματικά απρόβλεπτη. Άρα, το γέλιο είναι αντίδραση σε απρόβλεπτα γεγονότα;»

«Όχι ακριβώς… Το γέλιο είναι κάτι που ΝΙΩΘΕΙΣ.»

Ο Ρόμπι κοίταξε τα χέρια του.

«Δεν… νιώθω γέλιο».

«Ίσως γιατί το γέλιο δεν προγραμματίζεται. Ανακαλύπτεται!»

Ο Ρόμπι σήκωσε το κεφάλι του απότομα.

«Άρα, πρέπει να το βρω;»

«Ακριβώς! Και για να βρεις κάτι… πρέπει να ψάξεις!»

Ο Ρόμπι σκέφτηκε για λίγο.

«Τότε, Δρ. Λυδία… ξεκινάω την αποστολή μου!»

Ο Ρόμπι είχε έναν στόχο: Να βρει το γέλιο! Αλλά πού έψαχνε κανείς για κάτι που δεν μπορούσε να δει;

Εργαστήριο Τεχνητής Νοημοσύνης

Ωρα: 10:00 π.μ.

Ο Ρόμπι ανέτρεξε στη βάση δεδομένων του. ΓΕΛΙΟ: Μια φυσική αντίδραση που προκαλείται από κάτι αστείο, ευχάριστο ή παράδοξο.

«Χμμ… Αλλά ΤΙ είναι αστείο;»

«Πρέπει να το ανακαλύψεις!» του είχε πει η Δρ. Λυδία.

Πρώτο βήμα: Να ρωτήσει τους ανθρώπους! Ο Ρόμπι βρήκε τον Θείο Στέφανο, τον τεχνικό του εργαστηρίου. Ήταν πάντα χαμογελαστός και έλεγε ανέκδοτα.

«Θείε Στέφανε, τι είναι αστείο;»

«Αστείο; Μα φυσικά, τα ανέκδοτα! Άκου ένα: Τι είπε το 0 στο 8;

«Τι;»

«Ωραία ζώνη!»

Ο Θείος Στέφανος ξέσπασε σε γέλια. Ο Ρόμπι σκέφτηκε για ένα δευτερόλεπτο.

«Η απάντηση δεν έχει λογική… Άρα, αστείο σημαίνει να λέμε πράγματα που δεν έχουν νόημα;»

«Όχι ακριβώς… Πρέπει να είναι έξυπνο!»

Ο Ρόμπι κατέγραψε το δεδομένο.

“Το γέλιο προκαλείται από έξυπνα, αλλά ανούσια πράγματα.”

Στη συνέχεια, ο Ρόμπι βγήκε στην αυλή, όπου έπαιζαν παιδιά. Έτρεχαν, γελούσαν, φώναζαν!

«Γιατί γελάτε;» ρώτησε ο Ρόμπι.

Ο Νικόλας, ένα εξάχρονο αγόρι, απάντησε:

«Γιατί ο Μάριος έπεσε κάτω!»

Ο Ρόμπι αναρωτήθηκε.

«Δηλαδή, το να πέφτεις είναι αστείο;»

Ο Νικόλας κούνησε το κεφάλι του.

«Όχι πάντα! Είναι αστείο όταν κάποιος πέφτει με αστείο τρόπο, αλλά δεν πονάει!»

Ο Ρόμπι σκέφτηκε ξανά.

“Το γέλιο έρχεται όταν κάτι είναι απροσδόκητο, αλλά όχι επικίνδυνο. Ενδιαφέρον!»

Ξαφνικά, ένα μικρό κουτάβι άρπαξε το παπούτσι του Νικόλα και άρχισε να τρέχει γύρω γύρω! Ο Μπίλυ έτρεχε σαν τρελός, κουνώντας την ουρά του. Τα παιδιά ξεκαρδίστηκαν στα γέλια! Ο Ρόμπι κοίταξε σκεπτικός.

«Το να κλέβεις παπούτσια είναι αστείο;»

«Όχι! Αλλά ΔΕΣ ΠΩΣ το κάνει!» είπε η Δρ. Λυδία, που τον παρακολουθούσε.

Ο Ρόμπι παρατήρησε κάτι περίεργο. Δεν ήταν το γεγονός που ήταν αστείο…Ήταν το συναίσθημα! Ο Ρόμπι άνοιξε το σημειωματάριό του και έγραψε:

“Το γέλιο δεν είναι μόνο σκέψη. Είναι συναίσθημα. Δεν το ανακαλύπτεις με το μυαλό… Το ΝΙΩΘΕΙΣ!”

Ο Ρόμπι κοίταξε τη Δρ. Λυδία.

«Δηλαδή, αν το νιώσω… τότε θα γελάσω κι εγώ;»

«Ακριβώς!»

Αλλά υπήρχε ένα πρόβλημα. Ο Ρόμπι ακόμα δεν μπορούσε να νιώσει.

«Πώς μπορώ να νιώσω κάτι που δεν έχω;»

Η απάντηση ήταν πιο δύσκολη απ’ όσο φανταζόταν.

Αυλή του εργαστηρίου
Ωρα 18:00 μ.μ.

Ο Ρόμπι καθόταν στο παγκάκι και κοιτούσε το ηλιοβασίλεμα. Είχε μάθει πολλά για το γέλιο… αλλά ακόμα δεν το είχε νιώσει. Η Δρ. Λυδία, ο Νικόλας και τα υπόλοιπα παιδιά έπαιζαν λίγο πιο πέρα με τον Μπίλυ.

«Εάν το γέλιο είναι συναίσθημα… και δεν έχω συναισθήματα… τότε ποτέ δεν θα γελάσω».

Ο Ρόμπι ένιωσε κάτι παράξενο. Μια αίσθηση που δεν μπορούσε να περιγράψει. Ήταν σαν… μια μικρή απογοήτευση.

«Ίσως… εγώ είμαι το πρόβλημα».

Έσκυψε το κεφάλι του, όταν ξαφνικά. ΜΠΑΦ! Ο Μπίλυ, το κουτάβι, όρμησε πάνω του και του έριξε ένα μπαλόνι γεμάτο νερό! Ο Ρόμπι πάγωσε. Το νερό έτρεχε από πάνω του, στάζοντας σε μικρές λιμνούλες στο έδαφος. Τα παιδιά έμειναν για ένα δευτερόλεπτο σιωπηλά. Και τότε…ξέσπασαν σε δυνατά γέλια!

«Ο Ρόμπι μοιάζει με βρεγμένη φρυγανιά!»

Ο Ρόμπι κοίταξε τα παιδιά που γελούσαν. Ένιωσε το νερό να στάζει από το κεφάλι του. Και τότε, μέσα του… κάτι άλλαξε.

«Είναι… αστείο;»

Και μετά… χωρίς να το σκεφτεί. Ο Ρόμπι γέλασε!

“Χα… Χαχαχα… ΧΑΧΑΧΑΧΑ!”

Το γέλιο του ήταν παράξενο, λίγο ρομποτικό στην αρχή… αλλά ήταν ΑΛΗΘΙΝΟ!

«Τα κατάφερες!» φώναξε ο Νικόλας.

Η Δρ. Λυδία χαμογέλασε.

«Βλέπεις, Ρόμπι; Το γέλιο δεν μαθαίνεται… έρχεται από μόνο του!»

Ο Ρόμπι ένιωσε κάτι νέο: Χαρά.

«Το βρήκα… Το γέλιο είναι ΜΟΙΡΑΣΜΑ!»

Δεν ήταν το μπαλόνι. Δεν ήταν το αστείο. Ήταν η στιγμή που μοιράστηκε με τους φίλους του.

«Έτσι ακριβώς, Ρόμπι».

Από εκείνη τη μέρα, ο Ρόμπι δεν σταμάτησε να γελάει. Έμαθε ανέκδοτα, έκανε πλάκες, ακόμη και χόρευε αστεία για να διασκεδάσει τους φίλους του. Αλλά πάνω απ’ όλα, έμαθε πως το γέλιο δεν είναι μια εντολή σε πρόγραμμα. Το γέλιο είναι ζωντανό. Είναι απρόβλεπτο, μοναδικό και γεμάτο συναίσθημα. Και, κυρίως… το γέλιο είναι αυτό που μας κάνει ανθρώπους. Και ο Ρόμπι, παρότι ήταν ρομπότ… τώρα ένιωθε λίγο πιο άνθρωπος.